ความท้าทายของนักโฆษณา ราว 30 ปีกว่าก่อน โฆษณาทางโทรทัศน์ไม่น่าดูเลย น่าเบื่อมากคนต้องทนดูๆไป ผลทางการตลาดก็ราบรื่นไปตามเรื่อง เพราะไม่มีรีโมท ขี้เกียจลุกไปเปลี่ยนช่อง พอเข้าถึงยุคทีวีมีรีโมท พอตัดเข้าโฆษณา คนก็กดรีโมทไปช่องอื่น ดูอะไรก็ได้ที่ไม่ใช่โฆษณา แบบนี้งบโฆษณาก็สูญเปล่า เพราะคนไม่เห็น คู่แข่งตัวฉกาจคือ รีโมททีวี วงการโฆษณาก็สู้สุดฤทธิ์ ไม่ยอมแพ้ไอ้รีโมทหน้าแฉล้ม วงการโฆษณาเกิดความคิดขึ้นมาว่า ถ้าเราทำโฆษณาให้สวย สนุก ดูดี เพลงเพราะ(ยุคนั้นยังไม่มีกฏหมายลิขสิทธิ์เพลง เพลงฝรั่งสามารถฟังได้ทางทีวีนี่แหละ แถมมีภาพสวยๆอีก) คนคงอยากดูมั้ง ได้ผลครับ ไปๆมาๆ หนังโฆษณาบ้านเราถ่ายทำดี ตัวแสดงดูมีเสน่ห์ ถ่ายเมืองไทยตัดต่อฮ่องกง วงการโฆษณากลับมาบูม คนชอบดูโฆษณามากกว่าหนังหรือละคร เพราะคุณภาพต่างกันลิบลับ คนไทยชอบโฆษณามาก คืนไหนมีโฆษณาใหม่ๆออกมาที่สนุกๆ ตื่นเช้าจะรีบไปบอกไปคุยกับเพื่อนว่า เห็นรึยังๆ ถ้ายัง คืนนี้ให้รีบกลับไปดู นั่งรอโฆษณาตัวโปรด ราวกับเป็นหนังสั้น วันๆนั่งรอดูอยากดูซ้ำแล้วซ้ำเล่า วงการตลาดชอบใจ ถือว่าได้ Frequency การเห็นซ้ำสูง วงการโฆษณาไทยเก่ง โด่งดัง ต่างชาติต้องมาจ้างไปถ่ายให้ที่บ้านเค้า โปรดักชั่นเฮ้าส์เกิดเป็นดอกเห็ด หนังโฆษณาไทยไปได้รางวัลเมืองคานส์ เมืองที่นักโฆษณาอยากได้รางวัลแต่ไม่อยากขึ้นคานส์ วันเวลาหมุนไป […]
Tag Archives: Digital Era
กล้องแบบโพลารอยด์ ทำไมยังมีคนซื้ออยู่ในยุคดิจิตอล

– วันนี้ตอนที่กลับมาจากสมุย ในสนามบินสุวรรณภูมิ ผมเกิดมองไปเห็นโฆษณาชิ้นนึงคือ โฆษณาของกล้องแบบโพลารอยด์ของฟูจิ ที่เรียกว่า Fuji Instax คงจะหมายถึง Instant เห็นแล้วก็อดสงสัยไม่ได้ว่าเค้ายังมีคนซื้อกล้องพวกนี้กันอยู่อีกเหรอ ในเมื่อเราสามารถถ่ายรูปและส่งให้ใครในโลกเห็นได้ทันทีเกือบจะทุกแห่งในโลกกันอยู่แล้ว แต่ การที่เค้ามาลงทุนทำโฆษณากันแบบนี้ในสนามบิน มันน่าจะหมายความว่า ยังคงมีคนซื้ออยู่และเป็นที่ต้องการของนักเดินทาง ถึงมาโฆษณากันในสนามบิน อาจจะมีเรื่องราวที่เราคาดไม่ถึงก็ได้ ก็เลยลองคิดๆดูครับ ทำไมโปสการ์ดยังคงมีขายกันอยู่ทั่วโลก ทำไมเค้าไม่ใช้แค่ Email Facebook Instagram หรือ อื่นๆเพื่อส่งข้อความหากัน โปสการ์ดมีเสน่ห์อะไรกันเหรอ หนังสืออีกล่ะ ทำไมคนเรายังคงพิมพ์หนังสือกันออกมาขาย และก็มีคนซื้อ ธุรกิจหนังสือและร้านหนังสือยังเป็นธุรกิจที่ใหญ่ระดับโลกกันอยู่ ทั้งๆที่ทุกวิทยาการ ทุกรูปภาพ ต่างก็เข้าไปเก็บไว้ในอินเตอร์เนทกันหมดแล้ว และแม้จะมีเครื่องอ่านหนังสือ อ่านนวนิยายแบบดิจิตอลออกมาขาย เราก็ยังคงเห็นผู้คนถือหนังสือไปนอนอ่านกันชายทะเล หรือ สถานที่ที่ตนชอบกันอยู่ ทำไมเค้าไม่ใช้เครื่องอ่านกัน ผมเริ่มคิดถึง การสัมผัส ผมเคยอ่านเจอว่า ที่ปลายนิ้วของคนเรานั้น เป็นจุดที่มีความหนาแน่นของเส้นประสาทมากที่สุดของร่างกาย หากได้รับการฝึกฝนมากพอ เราสามารถใช้ปลายนิ้วของเราสัมผัสสิ่งต่างๆแล้วเราสามารถบอกรายละเอียดของสิ่งนั้นโดยไม่ต้องมองสิ่งของสิ่งนั้นเลยด้วยซ้ำ เหมือนกับการที่เราสามารถล้วงมือลงไปในเป้ แล้วสามารถหยิบของที่ต้องการออกมาได้อย่างถูกต้องราวกับเราเห็น …… ใช่ครับ เราเห็นด้วยการสัมผัสนั่นเอง การสัมผัสของมือบอกอะไรให้กับสมองเรา”ตีความหมาย”เพิ่มเติมจากสิ่งที่ตาเห็นเสียด้วยซ้ำ คนเรามองเห็นสิ่งของที่เรามอง แต่ส่วนลึกของจิตใจแล้วเรารู้ว่า […]